همت من از نشان جاه چون ناوک گذشت

زین نگین نامم نگاهی بود کز عینک گذشت

طبع دون کاش از نشاط دهر گردد منفعل

نیست بر عصمت حرج گر لولی از تنب گذشت

همتی می باید اسباب تعلق هیچ نیست

بر نمی آید دو عالم با جنون یک گذشت

در مزاج خاک این وادی قیامت کشته اند

پای ما مجروح و باید ازتل آهک گذشت

هیچکس حیران تدبیر شکست دل مباد

موی چینی هر کجا خطش دمید از حک گذشت

چون شرارکاغذ آخر از نگاه گرم او

بر بنای ما قیامت سیلی از چشمک گذشت

حسرت عشاق و بیداد نگاهش عالمی ست

بر یکی هم گر رسید این ناوک از هر یک گذشت

ننگ تحقیق است . تفتیشی که دارد فهم خلق

در تامل هرکه واماند از یقین بیشک گذشت

خیره بینی لازم طبع درشت افتاده است

کم تواند چشم تنگ از طینت ازبک گذشت

کاش زاهد جام گیرد کز تمسخر وارهد

بی تکلف عمر این بیچاره در تیزک گذشت

صحبت واعظ به غیر از دردسر چیزی نداشت

آرمیدن مفت خاموشی کزین مردک گذشت

فضل حق وافی ست بیدل از فنا غمگین مباش

عمر باطل بود اگر بسیار و گر اندک گذشت